قدر و بهای مرد نه از جسم فــربه است
بل قدر مردم از سخن و علم پر بهاست
ناصر خسرو
قرض است کارهای بدت نزد روزگار
یک روز اگر ز عمــر تــو ماند ادا کند
شفایی کاشانی
قضــا رفت و قلـم بنوشت فرمـــان
تو را جز صبر کردن چیست درمان
ویس و رامین
قطــــره ی اشکیم امـــا در درون دل نهــان
گر به سوی دیده ره یابیم دریا می شویم
مسکین بخارایی
قفس تنـــگ فلک، جـــای پــــرافشانی نیست
یوسفی نیست در این مصر که زندانی نیست
صائب تبربزی
قلب هر خاکی که بشکافد، نشانش عاشقی ست
هــــر گلی که غنچـــه زد، نامش شقـایق می شود
خلیل ذکاوت
قنــاعت کــن اگــــــر در آرزوی گنـــج قـارونی
گدای خویش باش ار طالب ملک سلیمانی
پروین اعتصامی
قنـــد آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه ای چند بیامرز به دشنامی چند
حافظ
قیاس امـــروز گیر از حال فــــردا
که هست امروز تو فردای دیروز
عرفی
قیمت دُر نه از صدف باشد
تیر را قیمت از هدف باشد
سنایی غزنوی
قامتش را سرو گفتم، سر کشید از من به خشم
دوستان! از راست می رنجـــد نگارم، چـون کنم؟
حافظ شیرازی
قـاعده ی قــد تو فتنه بـه پا کردن است
مشغله زلف تـو بستن و وا کردن است
فروغی بسطامی
قفـس تنــگ فلک جــای پــــر انــــدازی نیست
یوسفی نیست در این دهر که زندانی نیست
قطره ای کز جویباری می رود
از پی انجـــام کــاری می رود