از درد سخن گفتن
باز آی که چـون برگخزانم رخ زردی ست
با یـاد تـو دمسازدل مـن دم سردی ست
گـــر رو بـه تــــو آوردهام از روی نیازی ست
ور دردسری می دهمتاز سـر دردی ست
از راهـــــروان سفــــــرعشق دریــن دشت
گلگونه سرشکی ستاگـر راهنوردی ست
در عـرصـــه اندیشـه مـــنبــا کـــه تــــوان گفت
سرگشته چـه فریـادیو خونین چه نبردی ست
غمخـــوار بـه جـــز دردو، وفــــادار به جــــز درد
جز درد که دانستکه این مـرد چه مردی ست
از درد سخـــن گفتـــن و، از درد شنیـــدن
با مردم بی دردندانی که چه دردی ست
چون جام شفق مــوجزند خون به دل من
با این همه دور ازتو مرا چهــره زردی ست
زین لاله بشکفتـهدر دامــن صحــرا
هر لاله نشان قدمراه نوردی ست
یا خون شهیدی ستکه جوشد ز دل خاک
هر جا که در آغوشصبـا غنچـه دردی ست
مهرداد اوستا بروجردی