دارد دل من صــــد غم و غمخــــوار نـــــدارد
این کـــودک بیمــــار پـرستـــــــار نــــــــدارد
در شهـــر شما جـــز دل آواره مــــــا نیــست
آنکس کـــــه غمـــی دارد و غمخــــوار نـدارد
آن به کـــه ز کنــج قفــس آزاد نگــــــــــردد
مــــر غــی کــه سر صحبت گلـــزار نــــدارد
مــا ئیم و تنـی سوده کــه آسودگیش نیـست
مـــا ئیم و دلی خسته کــــه دلـــدار نـــــدارد
نا لیـــد ن مـــرغان چمن خـــــــوش بــود اما
ذوق سخن مـــــر غ گــــرفتـــــار نــــــــدارد
غم آمـــد و ننشسته ز دل رفت چــو دانست
کاین خـــــانه ویــران در و دیــــــــوار نـــدارد
ای پیــر هن آهسته بــزن بوسه بر اعضاش
کــــان خـــرمن گــل طــا قت آزار نـــــــدارد
جائــی که خـــزف را نشناسنـــــد ز گوهـــر
البتــــه سخــن گــــــر مــی بـــازار نـــــدارد
جـــز دلی چنـــد چــــو پـــژمان و امیــــــری
الفتگهـــــــــر شعـــر خریــــــدار نـــــدارد
عبدالله فاطمی الفت بروجردی