پنـــد و انـــدرز
مايـــه ی اصل و نسب در گــــردشِ دوران زر است
متصل خون مي خورد تيغی كه صاحب جوهر است
آهـن و فـولاد هـــــر دو از يك كوره مي آينـد بـرون
آن يـكـي شمشـيـر گـردد، ديگري نعـل خـر است!
كـره ی اسـب از نـجـابـت در تـعــاقـب مـي رود
كـره ي خــر از خـريـت پـيـش پـيـشِ مــادر اسـت
شـاه اگـر مفلس شود قربـــی نـدارد در جهـــان
داخـل نـادان شـمـارنـدش اگــر اسـكـنـدر اسـت
كـاكُـل از بـالا نـشـيـنـی رتـبـه ای پـيـــدا نـكـرد
زلف از افـتـادگـی هـمـسـان مشك و عنبراست
ناكســـی گــر بــر كســی بالا نشيند عيب نيست
روی دريـا خـس نـشـيـنـد، قعـرِ دريا گوهــر است
دود اگـر بـالا نشیند كـسـر شـأنِ شـعـلــه نيست
جـاي چشـم ابـرو نـگـيـرد هـر چه او بـالاتـر است
سـبـزه پـامـال اسـت در زيــرِ درخـتِ مـيــــوه دار
گرچه اين سبز است و زيبا ليك آن شيرين تراست
شصت و شاهد هــر دو دعـــویِ بزرگی می كنند
پـس چـرا انـگـشـتِ كوچـك لايـق انگشتر است؟
شعـرسـازان جـان فدای شعرخوانــان می كنند
دخـتـرِ هـركـس وجيـه اُفتـاد مُفتِ شوهـر است
گــر تـنـور زنـدگـی شـد سـرد نـبـود چـاره ای
خـدمـت آتـش بـبـايــد كـــرد تــا هيـزم تــر اسـت
«صـامـتـا» عيب خود را گـو، نه عيبِ ديـگـران
هـر كـه عـيـبِ خـود بـگـويـد از هـمـه بالاتر است
صامت بروجردی