نوع دستورهايى كه اسلام به زن و مردمى دهد، در عين حال كه يك راه مشتركى براى هر دو قائل است ولى راه مخصوصرا هم از نظر دور نمى دارد، وقتى احترام به پدر و مادر را بازگو مى كند،براى گرامى داشت مقام زن، نام مادر را جداگانه و با استقلال طرح مى كند.قرآن كريم مى فرمايد: اگر يكى از آن دو يا هر دو، در كنار تو به سالخوردگى رسيدند به آنها حتى «اوف » مگو و به آنها پرخاش مكن و با آنها سخنى شايسته بگوى و در بخشى ديگر مى فرمايد: ما سفارش كرديم به انسان كه احسان را نسبت به پدر و مادر فراموش نكندو انسان را نسبت به پدر و مادرش به احسان سفارش كرديم.
پروردگار تو مقرر كرد كه جز او را مپرستيد و به پدرو مادر خود احسان كنيد ودر جاى ديگر احسان به پدر و مادر را در كنار عبادتحق ياد مى كند:شكر گزار من و پدر و مادرت باش.
اما با همه اين تجليل هاى مشترك، وقتى مى خواهد اززحمات پدر و مادر ياد كند، از زحمت مادر سخن مى گويد، نه از زحمت پدر، آنجاكه مى فرمايد:
زحمات سى ماهه مادر را مى شمارد، كه: دوران باردارى،زايمان، و دوران شيرخوراگى براى مادر دشوار است و همه اينها را به عنوانشرح خدمات مادر ذكر مى كند. قرآن كريم به هنگام يادآورى زحمات حتى اشاره اى هم به اين موضوع ندارد كه: پدر زحمت كشيده است.
بنابراين، آيات قرآن كه در مورد حق شناسى از والدينآمده است بر دو قسم است: يك قسم حق شناسى مشترك پدر و مادر را بيان مى كندو قسم ديگر، آياتى است كه مخصوص حق شناسى مادر است، قرآن كريم اگر دربارهپدر حكم خاصى بيان مى كند فقط براى بيان وظيفه است، نظير: خوراك و پوشاك مادران به طور شايسته به عهده پدر فرزند است.وليكن هنگامى كه سخن از تجليل و بيان زحمات است، اسم مادر را بالخصوص ذكر مى كند.