ماه رمضان،ماه ضیافت الهی کم کم با همه ی خوبی ها و برکاتی که دارد به پایان می رسد، امّا وداع با این ماه، وداعی جانکاه و دشوار است که اهل رمضان را دچار غم و اندوه می کند.
و من احساس دلتنگی می کنم. خداحافظی با ماه مبارک رمضان بسیار تلخ تر است. ماهی که در آن جز زیبایی معنوی و قرب به خدا چیزی نبوده، ماهی که وداع آن شاید آخرین وداع باشد، ماهی که شب های آن بهترین شب ها و روزهای آن بهترین روزهاست، ماهی که وداع با آن با وداع همه ی میهمانی ها فرق دارد و خداوند در این ماه، رحمت واسعه ی خویش را به روی همه ی بندگانش قرار داده و توبه ی همه را می پذیرد.
هر افطار یا شب جمعه ای که فرا می رسد خداوند تعدادی از بندگانش را می بخشد، در شب قدر هم در رحمت الهی به روی بندگانش باز می باشد و همه ی گنهکاران با توبه و انابه بخشیده می شوند. اما دلم به حال خودم می سوزد که در بین این افرادی که فوج فوج تضمین ورود به بهشت را از خداوند می گیرند، نباشم.
خدایا تو خود از دل ما باخبری، ماه رمضان که می رود مثل آن است که جانمان می رود، خدایا خوب می دانی که به خاطر رفتنش بغض گلویمان را می فشارد و اشک در چشمانمان حلقه می زند. پس ای خدای مهربان، در حفظ دستاورد های ماه رمضان کمک مان کن و توفیق درک ماه رمضان دیگری و شب های قدر دیگری را روزی مان فرما.
ماه مبارک رمضان، ماه محبت ها، لطافت ها، صمیمیت ها، مهربانی ها، انس و الفت هاست؛ نکند وداع با ماه مبارک رمضان وداع با این برکات و نعمات باشد.