باده ناب
دوش چــه خــورده‌ای دلا، راست بگو نهــان مکن
چـــون خموشان بی گنــه، روی بر آسمــان مکن
بــاده خــاص خــورده‌ای، نقــل خــلاص خورده‌ای
بـــوی شراب می زنـــد، خربـــزه در دهـــان مکن
روز الست جـــان تـــو، خورد می اي ز خـــوان تو
خواجـــه لامکـــان تــــویی، بنـــدگی مکــان مکن
دوش شـــراب ریخـتـــی وز بـــر مــن گــریختــی
بـــار دگــــر گــرفتمت، بــــار دگـــر چنـــان مکـن
مــن همگـی تــرا ستم، مست مــی وفـــا ستم
بــــا تـــو چـــو تیــــر راستم، تیــر مرا کمان مکن
ای دل پــــاره پــــاره‌ام، دیـــدن او است چـاره‌ام
او است پناه و پشت من، تکیه بر این جهان مکن
ای همه خلــق نای تو، پــــر شده از نـــوای تــو
گـــر نه سمــاع باره‌ای، دست به نای جـان مکن
نفــــخ نفخت کــرده‌ای، در همـــه در دمیــده‌ای
چـون دم توست جان نی، بی نی مـن فغان مکن
کار دلم به جان رسد، کـــارد به استخـــوان رسد
نالــــه کنـــم بگویـــدم، دم مـــزن و بیـــان مکن
نالـــه مکـــن تـــا کــــه من، ناله کنـــم بـرای تو
گرگ تویی شبان منم، خویش چو من شبان مکن
هر بن بامـــداد، تــو جـــانب مـــا کشـــی سبــو
کن تــو بدیده روی مــن، روی به ایــن و آن مکن
شیر چشیــد موسی، از مــــادر خـــویش ناشتا
گفت کـــه مــادرت منم، میــل به دایگــــان مکن
بـــاده بنــوش، مات شو، جملــه تن حیــات شو
باده چـون عقیق بین، یــــاد عقیــق کـــان مکن
بـاده عـــام از بـــــرون، بــــاده عــــارف از درون
بـــوی دهان بیـــان کند، تو بـــه زبــان بیان مکن
از تبریز شمس دین، مــی رســدم چــو مـاه نو
چشم سوی چــراغ کن، سوی چراغــدان مکن