تو را به چه مانند کنم؟

ارسال كننده: سركار خانم اسدي

دل دریاییت لبریز از آرامش است و همچون کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای و همچون ابر، باران پر شکوه معرفت بر چمن های دشت دانش آموختگی فرو می ریزی.

خورشید نگاهت گرمابخش وجود ما و حرارت کلبه ی سرد یأس و نا امیدی و ارمغان شور و شعف است.

غنچه ی تبسمی که از گلستان لب های تو می روید، طراوت لحظه های ابهام و زیبایی بخش خانه ی وجود ماست.

کلام روح بخش و دلنشین تو موسیقی دلنوازی است که بر گوش جان می نشیند و آهنگ زندگی را به شور در می آورد.

روانی به لطافت گلبرگ های ارغوان داری که از احساس و شور و شعف لبریز است.

دست های روشنت سپیدی خود را از گل بوسه های گچ گرفته و شمع وجودت از نیروی ایمان و انسانیت شعله ور است.

سرخی شفق،

                       تابش آفتاب،

                                         نغمه ی بلبلان،

                                                               صفای بستان،

                                                                                     آبیدریاها،

همه و همه را می توان در تو خلاصه نمود.