غزاله صبا

غزاله صبا

به چشمک این همـه مژگان به هم مزن یارا

کــه ایـن دو فتنــه بهـم مــی زننـــد دنیــا را

چه شعبــده است که در چشمکــان آبی تـو

نهفتــه انـــــد شب مــاهتـــــاب دریــــــــا را

تو خـــود به جامه خوابی و ساقیان صبــــوح

به یـــاد چشم تـــو گیرنــــد جــام صهبــــا را

کمنـــد زلف به دوش افکــن و به صحــرا زن

که چشم مانـــده بــه ره آهـــوان صحــرا را

به شهر ما چـــه غزالان که بــــاده پیماینـــد

چـــه جــای عشـــوه غـــزالان بــادپیمـــا را

فریب عشق به دعـــوی اشگ و آه مخــــور

کــــه درد و داغ بـــــود عاشقــان شیــــدا را

هنــوز زین همه نقاش مــاه و اختــــر نیست

شبیـــه ســازتـــر از اشگ مـــن ثـریـــــــا را

اشــاره غــزل خـواجـــــه با غـزالـــــه تست

صبــــا بــه لطف بگـــــو آن غـزال رعنـــــا را

بـه یـــار مـــا نتــوان یـــافت شهـریـــارا عیب

جــز ایـن قـــدر که فرامــوش می کنـد ما را

شهريار