ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند
بر حسن شور انگیز تو، عاشق تر از پیشم کند
زان می که در شب های غم بارد فروغ صبح دم
غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند
نور سحرگاهی دهد، فیضی که می خواهی دهد
با مسکنت شاهی دهد، سلطان درویشم کند
سوزد مرا، سازد مرا، در آتش اندازد مرا
و از من رها سازد مرا، بیگانه از خویشم کند
رهی معیری