بيــــــــــا
بیا، کاین دل سر هجران نـــدارد
بجز وصلت دگر درمــان نــــدارد
به وصل خود دلم را شاد گردان
که خسته طاقت هجران نــدارد
بیـــا، تا پیش روی تـــو بمیـــرم
که بی تــــو زندگانی آن نـــدارد
چگونه بی تو بتوان زیست آخر؟
که بی تو زیستن امکان نــدارد
بمُــردم ز انتــظار روز وصــلت
شب هجران مگر پایان نـدارد؟
بیـــا، تــا روی خـوب تـو ببینم
که مهر از ذره رخ پنهان نـدارد
ز من بپــذیر، جانــا، نیم جانی
اگر چه قیمت چنــدان نـــدارد
چه باشد گر فراغت والهی را
چنین سرگشته و حیران ندارد؟
وصالت تا ز غــم خونـــم نریزد
عراقیرا شبی مهمان نـدارد
