برخی از روانشناسان پرخاشگری را رفتاری ذاتی و برخی آن را رفتاری آموخته شده به حساب می آورند. به اعتقاد فروید، پدر علم روانكاوی، پرخاشگری رفتاری ذاتی است. این بدان معناست كه انسانها ذاتاً میل به تخریب و نمایش رفتارهای تهاجمی دارند. چنانچه بتوان پرخاشگری را به مسیر سالمی همانند انواع بازی ها، ورزش هایی چون دارت و بوكس و مشاغلی چون جراحی هدایت نمود ، می توان از تاثیرات مخرب آن در امان بود. اما چنانچه نتوان راهی برای تخلیه پرخاشگری پیدا كرد، این نیروی غریزی قوی خود را به صورت رفتارهایی چون قتل، ضرب و شتم، خودكشی، جنگ و نظایر آن نشان می دهد. برخی دیگر از روانشناسان با رد ذاتی بودن پرخاشگری معتقدند كه پرخاشگری محصول یادگیری محیط اجتماعی است. نحوه برخورد والدین با نیازهای کودک، وجود الگوهای نامناسب، تقبیح نكردن رفتار پرخاشگرانه، تشویق رفتار پرخاشگرانه و تنبیه از سوی والدین و مربیان از جمله مواردی است كه می تواند به شكل گیری و تقویت رفتارهای پرخاشگرانه دامن بزند.
ادامه مطلب