خورشيد من

بی تو رنجورم و غیر از دل بیمار ندارم

ماه من گــر بروی، تاب شب تار ندارم

حسرت روشنی ام هست و تو خورشید غروبی

وای مــن، وقت شفق فـــرصت بسیــار نـــدارم

خواهمت سیر ببینم ولی از چشمـه ی چشمم

اشک می جـوشـــد و مــن قــدرت دیــدار ندارم

بـــه پنــاه تـــو خزیـــدم، وگــر از مــن بگریــزی

بـــه سرم سایــه، بــه جـز سایه ی دیوار ندارم

تو که خورشید منی در سفر خواب درازی

بـا غــروب تــو دگــر طالـع بیــدار نــــدارم