مقام مادر در قرآن
نوع دستورهایى كه اسلام به زن و مردمى دهد، در عین حال كه یك راه مشتركى براى هر دو قائل است ولى راه مخصوصرا هم از نظر دور نمى دارد، وقتى احترام به پدر و مادر را بازگو مى كند،براى گرامى داشت مقام زن، نام مادر را جداگانه و با استقلال طرح مى كند.قرآن كریم مى فرماید: اگر یكى از آن دو یا هر دو، در كنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها حتى «اوف » مگو و به آنها پرخاش مكن و با آنها سخنى شایسته بگوى و در بخشى دیگر مى فرماید: ما سفارش كردیم به انسان كه احسان را نسبت به پدر و مادر فراموش نكندو انسان را نسبت به پدر و مادرش به احسان سفارش كردیم.
پروردگار تو مقرر كرد كه جز او را مپرستید و به پدرو مادر خود احسان كنید ودر جاى دیگر احسان به پدر و مادر را در كنار عبادتحق یاد مى كند:شكر گزار من و پدر و مادرت باش.
اما با همه این تجلیل هاى مشترك، وقتى مى خواهد اززحمات پدر و مادر یاد كند، از زحمت مادر سخن مى گوید، نه از زحمت پدر، آنجاكه مى فرماید:
زحمات سى ماهه مادر را مى شمارد، كه: دوران باردارى،زایمان، و دوران شیرخوراگى براى مادر دشوار است و همه اینها را به عنوانشرح خدمات مادر ذكر مى كند. قرآن كریم به هنگام یادآورى زحمات حتى اشاره اى هم به این موضوع ندارد كه: پدر زحمت كشیده است.
بنابراین، آیات قرآن كه در مورد حق شناسى از والدینآمده است بر دو قسم است: یك قسم حق شناسى مشترك پدر و مادر را بیان مى كندو قسم دیگر، آیاتى است كه مخصوص حق شناسى مادر است، قرآن كریم اگر دربارهپدر حكم خاصى بیان مى كند فقط براى بیان وظیفه است، نظیر: خوراك و پوشاك مادران به طور شایسته به عهده پدر فرزند است.ولیكن هنگامى كه سخن از تجلیل و بیان زحمات است، اسم مادر را بالخصوص ذكر مى كند.