تك بيتي هايي از صائب تبريزي
با بـــد گهـــر مياميز، تا بـــد گهر نگـــردي
حكم سراب دارد، آبي كه در شراب است
آن كس كه بَدَم گفت، بدي سيرت اوست
و آن كس كه مرا گفت نكو، خود نيكوست
به قدر جستجو روزي بدست آيد، ز پا منشين
كه رزق مـــور با آن ناتــوانــي در قــدم باشد
عنان به دست فرومايگان مده، زنــهار
كه در مصالح خود خرج مي كنند تو را
ايــن ناكســـان كــه فخـــر به اجـــداد مي كنند
چون سگ به استخوان، دل خود شاد مي كنند
از تـوكـــل در حنــا مگـــذار دست سعــي را
قفل روزي گر كليدي دارد، ابرام است و بس
هيچ برهاني براي كــذب چـــون سوگند نيست
راستي چون پرده بردارد، قسم نامحــرم است
مي خورد خون بيشتر هر كس بود آگاه تر
دستگاه غم به قــدر دستگاه بينش است
كار مردم نيست غير از جستجوي عيب هم
تا به عيب خود خدا چشم كه را روشن كند
آن را كه خلق خوش هست، تنها نمي گذارند
كي بي حريف ماند، رندي كه خوش قمارست؟
بود مصاف تو اي چرخ با شكسته دلان
هميشه شير تو آهوي لنگ مي گيــرد
در زندگي به خواب مكن صرف عمر خويش
از بهــر گـــور خــــــواب فــراغت نگــــاه دار