روی یـــار
به باغ ار فتد عکس از روی یار
شود نـوک هر خـار رشک بهار
و گر بر فلک چهـــره تابـــان کند
خـود از شرم او چهره پنهان کند
به آب ار بشویـد دو زلف سیاه
بـه تأثیر سنبل شـود هـر گیاه
و گر سوی میخــــانه تازان شود
می از چادر شیشه عـریان شود
از آن می که جان عکسی از نور اوست
ادیـب خـــــرد پـــــاک دستـــــور اوست
میی کو چـو در جام گردان شود
چـــراغ دل می پـرستـــان شود
حرارت فزای فسرده دلان
کــدورت زدای فرو ماندگان
مرشد بروجردی
شاعر قرن یازدهم