رفتار امام حسین (ع) با پدرش
شش سال از عمرش با پیامبر بزرگوار سپرى شد، و آن گاه كه رسول خدا (ص) چشم از جهان فرو بست و به لقاى پروردگار شتافت، مدت سى سال با پدر زیست. پدرى كه جز به انصاف حكم نكرد، و جز به طهارت و بندگى نگذرانید، جز خدا ندید و جز خدا نخواست و جز خدا نیافت. پدرى كه در زمان حكومتش لحظه اى او را آرام نگذاشتند ....
در تمام این مدت، با دل و جان از اوامر پدر اطاعت می كرد، و در چند سالى كه حضرت على (ع) متصدى خلافت ظاهرى شد، حضرت حسین (ع) در راه پیشبرد اهداف اسلامى، مانند یك سرباز فداكار، همچون برادر بزرگوارش می كوشید، و در جنگ هاى جمل، صفین و نهروان شركت داشت.(1)
به این ترتیب، از پدرش امیرالمؤمنین(ع) و دین خدا حمایت كرد و حتى گاهى در حضور جمعیت به غاصبین خلافت اعتراض می كرد. در زمان حكومت عمر، امام حسین (ع) وارد مسجد شد، خلیفه دوم را بر منبر رسول الله (ص) مشاهده كرد كه سخن می گفت. بی درنگ از منبر بالا رفت و فریاد زد: از منبرپدرم فرود آى .... (2)
پانویس ها:
الاصابه، ج 1، ص 333.
تذكرة الخواص ابن جوزى، ص 34 - الاصابه، ج 1، ص 333، آن طور كه بعضى ازمورخین گفته اند این موضوع تقریبا در سن دهسالگى امام حسین (ع) اتفاق افتاده است