عشق سرکش

عشق سرکش

آمـــده ام کــه جــان مـن، درد مــرا دوا کنی

یا که بـه عشق سرکشت بسته و مبتلا کنی

دست برم بــه گردنت دست دگــر بـــه دامنت

گر ز میـــان زلف خـــود پــای دلـم رهــــا کنی

کشته تیر غمزه ات بس که به خون تپیده شد

ترسم از آنکه بـــوم و بـــر صحنــه کـربلا کنی

نشسته ام که صبحدم خبـــر دهـد ز بــوی تو

کاش کــه عطــر طره ات همسفر صبـــا کنی

ای همه سرو قامتت رشک سهی قدان شده

رسم وفــــــا نباشد ایــن که قامتم دوتــا کنی

دست طلب گشاده ام به پیش چشم مست تو

چــه می شود که یک نظــر سوی من گدا کنی

رشتــه زلفت ای صنم دعـــوی معجـــزت کند

افعی گیســوان خـــود هــر دم اگر عصا کنی

گرد و غبـار (بی کسی) می رود از دلم بـرون

گـر لب خود بــه یک شبی بــا لبم آشنـا کنی

مسعود مصطفایی فر