راهی بــزن که آهـی بــر ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
بر آستـــان جانـان گــر سر تــــوان نهادن
گلبانگ سربلنـــدی بـــر آسمـــان توان زد
قــــد خمیـــده مـــا سهلت نمایــــد امـــا
بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد
در خانقه نگنجــــد اســــرار عشق بــازی
جـــام می مغانـــه هم با مغـــان توان زد
درویش را نباشــد بــرگ ســـرای سلطان
ماییم و کهنه دلقی کتش در آن تـــوان زد
اهل نظــــر دو عالم در یک نظــــر ببازنــد
عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد
گــر دولت وصالت خواهــــد دری گشــودن
ســـرها بدین تخیــــل بـــر آستـان توان زد
عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است
چــــون جمـع شد معانی گـوی بیان توان زد
شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
گـــر راه زن تـــو باشی صــد کاروان توان زد
حافظ به حق قــــرآن کز شیـد و زرق باز آی
باشد که گــوی عیشی در این جهان توان زد