دل غافــل
گرد پیـــری بر رُخسار و از عشق بـــازی تن شستـه دست
در کنار جــــوی عمر بنشسته دل، باز هم شبانــی می کند
کی به تسکین عمـــر بی حاصل خـود همت گمارد پیــر تن
بر لب گورست و بــاز هم گنـــاه را با چشم نهانــی می کند
در جــوانــی هرچه باشی فصل پیــــری همان عادت شود
بُرده است آن کس که دل را تا همیشه دیده بانی می کند